غزل ۲

*کاش در کتم عدم می بودم

                                  فارغ از درد و الم می بودم

هیچ با خیر و شرم کار نبود  

                                  دور از دیر و حرم می بودم

نقل دوزخ نشنیدی گوشم

                                دور از دیر و حرم می بودم

قطره هستی من کاش نبود

                               واصل بحر قدم می بودم

از وجودم نبدی هیچ اثر

                               بیخود از شادی و غم می بودم

هیچم از هیچ نبودی خبری

                               رسته از جور و ستم می بودم

 یا چو بیرون شدم از بحر قدم

                                  یار را خاک قدم می بودم

یا نگشتی دل من عاشق او

                               یا بوصلش زکرم می بودم

خواب راحت بتو کاشف خوش بود

گر وران ملک عدم می بودم[1]

---

[1] -(از کتاب عرفان و سلوک اسلامی-سید علی کمالی ص123 و 124)