«در شمال شهر دزفول ،کنار رودخانه جائی که امروز به نام « بالا رو» (مخفف بالا رود) خوانده می شود، غارهایی تعبیه نموده اند که در روزهای تابستان مردم بدان جایها می روند و بواسطه رودخانه دز صفایی و لطافتی دارد . یکی از این غارها که به «کهف سه در» مشهور است ، محل عبادت مرحوم سید صدرالدین کاشف بوده و بر فراز این کهف نیز در ماه رجب المرجب سال1275هجری قمری ، برادر پدری آن مرحوم یعنی سید محمدعلی عارف اطاقی بنام «کاشفیه» بنا نموده که مقبره خانوادگی بستگان مرحوم عارف بوده و امروزه در حال ویرانی است . بر دیوارهای آن چند کاشی نوشته بنظر می رسد که شامل ابیاتی چند از مرحوم سید صدرالدین کاشف و ماده تاریخ فوت آن شادروان و بانی و راقم کاشی ها یعنی سید محمد صادق بن سید محمدعلی عارف است که در محرم الحرام سنه 1278 هجری قمری آنها را نوشته . امروز از صفای باطن صاحبان این مقبره شرکت آبیاری دزفول در جوار آن باغی خوش نما غرس نموده است.»[1]
مرحوم علامه سید علی کمالی نیز در کتاب عرفان و سلوک اسلامی در ذیل عبادتگاه کاشف بیان می فرماید:« عبادتگاه او در دو کیلومتری شمال شهر دزفول بر زیر تخته سنگی بارتفاع پانزده متر مشرف برودخانه دز بمساحت بیست متر مربع بدون سایبان در زیر آسمان بوده که بعدا بیاد بود آن مکان مقدس اطاق و ایوانی در آن ساخته شده و کاشفیه نام دارد که سالهاست زیارتگاه اهل دل و دوستداران پیغمبر اسلام و خاندان او صلوات الله علیهم اجمعین می باشد وقتی انسان در ایوان آن رو بشمال می نشیند منظره طولانی و گسترده دز و جنبش آب زلال در آن و دور نمای کوهستان زاگرس انسان را در تفکری روحانی می برد گوئی لحظه ای برای رهایی از جاذبه مادیات و سفر بآسمانها بال و پر می کشد و آیه مبارکه قرآن مجید را بیاد می آورد فی بیوت اذن الله ان ترفع و یذکر فیها اسمه یسبح له فیها بالغدوِّ و الاصال رجال لاتلهیهم تجارة و لا بیع عن ذکر الله و اقام الصلاة و ایتاء الزکوة یخافون یوماتتقلب فیه القلوب و الابصار .ارتفاع معنوی همان است که محل حضور قلب و کسب فیض و رهائی از تعلقات جسمانی و هر چند لمحه ای و لحظه ای باشد.
کعبه را هر زمان عزّی فزود آن ز اخلاصات ابراهیم بود»[2]