و بدان ای عارف! که خاموشی بی فکر، باطل است. باید سالک هرگاه در اول سلوک خاموشی اختیار کند در باطن مشغول به ذکرشود بلکه در ظاهر و باطن. و عارف رومی چند بیتی فرموده در باب خاموشی:
صبر و خاموشی جذوب رحـمت است وین نشـــان جســتن نشان علت است
اَنـــصــــتوا بــپذیـــر تـــا بـــر جان تو آید از جـانـــان جـــواب انـــصتـــوا[1]
توصیه مدیر وبلاگ به دوستان:
نظر به اینکه تعداد زیادی از دوستان تقاضا نمودند که این وبلاگ بیشتر بروز گردد، نکته ذیل قابل عرض است:
از آنجائیکه مطالب موجود در خصوص عارف کامل سید صدرالدین کاشف دزفولی-قده- به مطالب مندرج بر وبلاگ محدود می شود تقاضا مندم دوستانی که احیاناً پست های قبلی را مطالعه ننموده اند، چنانچه به وبلاگ مراجعه و با پست جدیدی بر نمی خورند، به آرشیو مراجعه و از زندگینامه و مطالب متنوعی که در خصوص زندگی این عارف بزرگ می باشد استفاده نمایند. نویسنده این سطور از خوانندگان التماس دعا می طلبد. والله یهدنا الی سبیل الرشاد
در بیان اخلاص و چگونگی اخلاص ورزیدن سالک از کتاب مصباح العارفین اثر سید صدرالدین کاشف دزفولی
بدان که اخلاص حاصل نمی شود مگر به فکر کردن در صفات ذوالجلال و فکر اشیاء که معدومند فی الحقیقه چون فکر او در هر چیزی صائب باشد خواهد درک کرد که نیست قوی مگر حق و نیست معطی مگر او، و لاضار و لا نافع الا هو.[1]