غزل۴

* منم غریب و ستم دیده در دیار فراق

                                    قرین محنت و غمهای روزگار فراق

منم اسیر بقیه سپاه زلفین اش

                               بدست او شده ام خسته و فکار فراق

ز دیده اشک فشانم بروز تیره خویش

                              فتاده ام ز جفای تو در کنار فراق

نتیجه عکس دهد روز بخت گشته من

                               بلبل وصل نماید بمن نهار فراق

              ز بسکه دور فتادم ز پیش او کاشف

              شدم بدیده پر خون همیشه یار فراق[1]

---

[1] - راجی علی ،تاریخ علماء و روحانیت دزفول، جلد 2،بهار1382، زائر، قم، چاپ اول، ص 541