غزل۱۰

دیشب بخواب تا رخ خوب تو دیده ام

                        دست طمع ز غیر تو یاری کشیده ام

مثل تو دلبری بوفا نازپروری

                        هرگز در این جهان بخدا من ندیده ام

در خواب با منت همه بودی وفا و لطف

                             بیدار چون شدم اثری زان ندیده ام

گویی که حسن خویش فروزم شب وصال

                                الحال من در آتش غم آرمیده ام

 از غمزه تیر گر بزنی خوش بحال ما

                   چون بسمل از برای تو در خون تپیده ام

خواهم هلاک گشت بیا بر سرم نشین

                       چون لا، علاج زهر فراقت چشیده ام

             کاشف بهیچ حسن نخواهد کند نظر

         چون من برای خویش رضت را گزیده ام[1]

---

[1] کلیات مرآت الغیب و اسرار الکاشفیه، نسخه خطی متعلق به کتابخانه ملک، ص206