دیدار محمود میرزا قاجار با کاشف و نکاتی در احوال کاشف
این قسمت را در کتاب مرآت الغیب مشاهده نمودم و چون در تحقیقاتی که در مورد کاشف صورت گرفته بود، تاکنون به این مطلب بر نخورده بودم، فلذا ذکر آن را برای خوانندگان مفید دانسته، و آن را آوردم. امیدوارم که که مورد قبول حق واقع شود:
محمود میرزا قاجار که در سال 1245ه.ق در پی مخالفت با برادران به طور تبعید گونه به دزفول آمده، موفق به درک محضر سید شده است. و بنا به خواست وی گزیده ای از اشعارش را جمع آوری کرده و نام کاشف اسرار بر آن نهاده است. خود در مقدمه کتاب مذکور می گوید:« اما بعد این حقیر فقیر سراپا تقصیر محمود قاجار گوید: در زمانی که ادبار روزگار دچارم بود از حقد اخوانی و اغماض سلطانی قریب به سه سال است که از لرستان به نهاوند و از نهاوند به هزاره مکاره در بند افتاده تا در این ایام که سال در هزار و دویست و چهل و پنج است و ماه شوال است در خوزستان دامن سیاحت تکانده در دزفول به خدمت سید الموحدین سید صدرالدین که صدر العارفین و بدر السالکین است، رسیدم. دیوانی از اشعار او ملاحظه شد و خواهش فرمودند که منتخبی از آن شود. این انتخاب به رقم حقیر شد. چون تخلص ایشان کاشف است مسمی به کاشف اسرار نمودیم. زیاده از پنجاه کتاب در اصول و ارشاد به نظر افقر رسید اگر چه
دفتر صوفی سواد و حرف نیست جز دل اسپید همچون برف نیست
به زیاده از سی هزار مرید دارند. در عبادت و زهد و طاقت عبادات یکی از مشهوران عالم قدس می باشد بلکه به عالم انس سر و کاری ندارد...» [1]
[1] - مرآت الغیب اثر صدرالدین کاشف دزفولی، به اهتمام دکتر ناهیدالسادات پزشکی، انتشارات بازتاب، چاپ اول1385، تهران، ص 17
به نقل از: قاجار محمود میرزا، کاشف اسرار ، تهران ، محتشم، 1340،ص 13
هوالحق
با سلام خدمت عارف و عرفان دوستان گرامی وبلاگ کاشف
از مدتها پیش قصد داشتم که کتاب نامه های عرفانی آقا محمد بید آبادی که به شاگردان خود نوشته و توسط محقق ارجمند آقای صدرایی تصحیح شده است تهیه نموده و بخوانم تا نامه ای در مورد کاشف ببینم هست یانه. خداوند متعال هفته قبل در قم المقدسه توفیق به بنده حقیر داد تا این کتاب را تهیه نمایم و به مطالعه آن بپردازم. در این کتاب به نامه ای از مرحوم آقا محمد بید آبادی عارف نامی و بزرگ یافتم که به صدر الدین کاشف دزفولی مرقوم داشته بودند. فلذا مناسب دیدم برای خوانندگان این وبلاگ تهیه نموده تا مورد استفاده واقع شود. امید است که حق تعالی این اقدام ناچیز در راهش را قبول نموده و خوانندگان و بنده حقیر را مورد لطفش قرار دهد.
یکشنبه 13/3/86 دزفول
مکتوب یازدهم: نامه به کاشف دزفولی[1]
ذکری بهتر از «لا اله الا الله نیست»
در اسعد اوان شرفیاب رقیمه نامی فرزند طریقن-وفقه الله لسعاده الدارین- شده و از خوشی طینت، بعضی صفات که در این خاکسار نبوده قلمی شده . اللهم اجعلها لی خیرا مما یظنون و اغفرلی مما لا یعلمون.
موافق اخبار، ذکری بهتر از «لا اله الا الله» نمی باشد با تذکر معنی مدامت نماید. جان برادر تسمع بالمعیدی خیر أن تراه.
زنهار به آواز به جایی نرسی کآواز دهل شنیدن از دور خوش است.
{والسلام}
[1] -تذکره السالکین(نامه های عرفانی آقا محمد بید آبادی(ره))، صدرایی خویی علی، قم، نور السجاد، چاپ اول، 1385، ص 126
غزلی در استقبال از غزل مشهور عراقی به مطلع:
ز دو دیده خون فشانم زغمت شب جدایی
چه کنم که هست این ها گل باغ آشنایی
چه کنم که را بگویم ز غمت شب جدایی
که ز بوی زلفت آید همه بوی بی وفایی
همه عاشقان فتاده به رهت غبار آلود
بکن از ره ترحم، نظری به آشنایی
چه کنم ز داغ هجرت به که گویم این شکایت
چه شود که گاهگاهی تو ز پرده هم در آیی
گل عارض تو دیدم چه کنم نچیدم از وی
که شنیده ام ز بلبل همه بوی بی وفایی
به جواب من مگو تو همه حرف لن ترانی
ارنی نگفته ام من که تو منع می نمایی
به طریق اهل دانش نبود به جز کسی من
ز ره وفا چه گویی، همه قول خویش رایی
چه کنم به قید زلفت گرهی به کار من شد
نشود به شب گره وا، چو گره به دل نمایی
بنگر به حال کاشف که شده است زار و مجنون
که به گرد کوی لیلی بود آهوی ختایی[1]
[1] -مرآت الغیب اثر صدرالدین کاشف دزفولی، به اهتمام دکتر ناهیدالسادات پزشکی، انتشارات بازتاب، چاپ اول1385، تهران، ص 71